Strona Kancelaria Radcy Prawnego Warszawa kancelariakupczynski.pl używa mechanizmu ciasteczek (Cookie). Więcej informacji znajdą Państwo w Polityce Cookies. Zamknij okno
Skuteczne postawienie zarzutu błędnej oceny dowodu tj. naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.
data dodania: 2016-03-15

W razie wniesienia apelacji (i innego środka zaskarżenia) jednym ze sposobów zwalczania dokonanego przez sąd pierwszej instancji ustalenia stanu faktycznego jest postawienie temu sądowi zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Jest najbardziej istotny przepis, którego prawidłowe lub nieprawidłowe zastosowania prowadzi do wydania prawidłowego lub nieprawidłowego wyroku. Skutkiem jego naruszenia może bowiem być błędne ustalenie stanu faktycznego (czyli nie taki jak był w rzeczywistości i na jaki powoływała się strona procesu) i w konsekwencji zastosowanie przez sąd innego niż ten sąd powinien przepisu prawa materialnego.

Art. 233 § 1 k.p.c. wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów przez sąd. Stanowi on, że sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Swobodna ocena dowodów nie oznacza dowolności czyli tego, że sąd w sposób dowolny może uznać dany dowód za prawdziwy. Jak się powszechnie przyjmuje granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają wymagania prawa procesowego, doświadczenie życiowe oraz reguły logicznego myślenia. To według sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość i ważąc moc środków dowodowych oraz ich wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego

Jeżeli sąd rozpatrując dowody te reguły naruszy i ma to wpływ na treść orzeczenia, strona z tego orzeczenia niezadowolona, musi sformułować w środku zaskarżenia zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Aby skutecznie postawić zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących ocenę dowodów dokonaną przez sąd, określenie, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, lub zarzucenie sądowi, iż rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego wraz w wykazaniem w jaki sposób do tego doszło oraz stwierdzeniem, że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Np. skuteczny zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.pc. może polegać na zarzuceniu sądowi, że ten dany fakt ustalił na podstawie tylko jednego środka dowodowego, podczas gdy tej samej okoliczności dotyczyły również inne dowody, które sąd pominął i z których wynikał inny przebieg stanu faktycznego.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez naruszenie zasady doświadczenia życiowego powinien polegać na tym, że zarzuca się sądowi, że ten wywiódł z danego środka dowodowego jakiś fakt, podczas gdy doświadczenie życiowe oczy, że w takiej sytuacji taki fakt nie zachodzi albo przebiega on odmiennie.

Naruszenie zasady logicznego rozumowania ma miejsce głównie wówczas gdy sąd błędnie interpretuje związki zachodzące pomiędzy poszczególnymi faktami, wyciągając ostatecznie z ich całokształty błędne wnioski.

Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może zaś polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Czyli skarżąc orzeczenie nie można ograniczyć się do twierdzeń, że z dowodów wynika inny niż ustalony przez sąd stan faktyczny. Jest to bowiem wówczas traktowane jako swobodna, niepoparta jurydycznymi argumentami, dyskusja z sądem.

Skarżący musi wykazać, że gdyby sąd drugiej instancji nie naruszył wymienionych w art. 233 § 1 k.p.c. zasad oceny dowodów, to powinien dać wiarę środkom dowodowym przeciwstawnym do dokonanych ustaleń.