Egzekucja z diet za podróż służbową.
data dodania: 2016-09-05
W razie skierowania egzekucji do wynagrodzenia za pracę podlega ono ochronie w ten sposób, że ograniczona jest dopuszczalna wysokość potrącanych kwot, czyli kwot które pracodawca w razie otrzymanie tytułu wykonawczego przekazuje komornikowi. Zasady ochrony wynagrodzenia za pracę określa art. 87 k.p. Ochrona działa w ten sposób, że w razie egzekucji świadczeń alimentacyjnych potrącenia mogą być dokonywane do wysokości trzech piątych wynagrodzenia, a w razie egzekucji innych należności potrącenia (i potrącenia zaliczek pieniężnych) mogą być dokonywane do wysokości połowy wynagrodzenia. Dodatkowo suma potrąceń na egzekwowane świadczenia inne niż alimentacyjne i potrącenia zaliczek pieniężnych udzielonych pracownikowi nie mogą przekroczyć połowy wynagrodzenia, a razem z egzekwowanymi świadczeniami alimentacyjnymi nie mogą przekroczyć trzech piątych wynagrodzenia.
Chociaż art. 87 k.p. stanowi o wynagrodzeniu za pracę przyjmuje się, że ochrona przewidziana w tym przepisie ma również zastosowanie do niektórych innych należności przysługujących pracownikowi od pracodawcy. Wśród tych należności wymienia się : wynagrodzenie urlopowe, ekwiwalent za niewykorzystany urlop, wynagrodzenie za okres niezdolności do pracy, odprawa z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, odprawa emerytalna, odprawa rentowa, nagroda jubileuszowa. Z tym że w przypadku egzekucji na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych nagroda z zakładowego funduszu nagród, dodatkowe wynagrodzenie roczne oraz należności przysługujące pracownikowi z tytułu udziału w zysku lub w nadwyżce bilansowej podlegają potrąceniu w całości (art. 87 § 5 k.p.).
Problemem jest odpowiedź na pytanie czy ochronie na podstawie art. 87 k.p. podlegają też diety należne pracownikowi?
Dieta jest świadczeniem przysługującym pracownikowi na pokrycie kosztów związanych z podrożą służbową, jeżeli pracownik wykonuje na polecenia pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub jeżeli pracownik wykonuje zadanie służbowe poza stałym miejscem pracy (art. 77 (5) k.p.). Dieta za podróż służbową jest innym rodzajem świadczenia od pracodawcy niż wynagrodzenie. Wysokość należnej pracownikowi diety oblicza się według zasad określonych w obowiązującym u pracodawcy układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym albo pracodawca nie ustalił regulaminu wynagradzania (art. 77 (5) § 3 k.p.). Jeżeli zaś układ zbiorowy, regulamin wynagradzania ani umowa o pracę nie określają zasad obliczenia diet stosuje się rozporządzanie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 29.01.2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Diety wg tego rozporządzenia stosuje się również wówczas gdy obowiązujący u pracodawcy układ zbiorowy, regulamin wynagradzania albo umowa o pracę zawierają mniej korzystne zasady obliczania diety niż ww. rozporządzenie. To rozporządzenie stosuje się oczywiście też do tych pracowników, dla których zostało wydane czyli do pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.
W uchwale z 17.01.2013r. (II PZP 4/12) Sąd Najwyższy uznał, że skoro w art. 87 k.p. i w ogóle w rozdziale II kodeksu pracy ustawodawca posługuje się pojęciem wynagrodzenia za pracę to trudno uznać aby w art. 87 k.p. ustawodawca posługiwał się pojęciem wynagrodzenia za pracę w jakimś innym szerszym znaczeniu. Znaczy to tyle, że dieta za podróż służbową jako że nie jest wynagrodzeniem za pracę nie podlega ochronie na podstawie art. 87 k.p.
Niby wszystko byłoby jasne, gdyby nie art. 831 § 1 pkt 1 k.p.c. Przepis ten stanowi, że nie podlegają egzekucji sumy i świadczenia w naturze wyasygnowane na pokrycie wydatków lub wyjazdów w sprawach służbowych. Uznaje się, że te sumy i świadczenia nie stanowią dochodu dłużnik, lecz mają charakter rekompensaty za poniesione przez dłużnika - pracownika wydatki związane z obowiązkami służbowymi. W konsekwencji twierdzi się też, że ochrona tych sum i świadczeń na podstawie art. 831 § 1 pkt 1 k.p.c. trwa dopóki są wykorzystywane przez dłużnika - pracownika zgodnie z ich przeznaczaniem.
Jaki wniosek z tego : pracownik broniąc się przeciwko egzekucji skierowanej do jego należności z tytułu diety służbowej powinien powoływać się na uregulowanie z art. 831 § 1 pkt 1 k.p.c. i nie jest bez szans na sukces.
Problemem jest odpowiedź na pytanie czy ochronie na podstawie art. 87 k.p. podlegają też diety należne pracownikowi?
Dieta jest świadczeniem przysługującym pracownikowi na pokrycie kosztów związanych z podrożą służbową, jeżeli pracownik wykonuje na polecenia pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub jeżeli pracownik wykonuje zadanie służbowe poza stałym miejscem pracy (art. 77 (5) k.p.). Dieta za podróż służbową jest innym rodzajem świadczenia od pracodawcy niż wynagrodzenie. Wysokość należnej pracownikowi diety oblicza się według zasad określonych w obowiązującym u pracodawcy układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym albo pracodawca nie ustalił regulaminu wynagradzania (art. 77 (5) § 3 k.p.). Jeżeli zaś układ zbiorowy, regulamin wynagradzania ani umowa o pracę nie określają zasad obliczenia diet stosuje się rozporządzanie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 29.01.2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Diety wg tego rozporządzenia stosuje się również wówczas gdy obowiązujący u pracodawcy układ zbiorowy, regulamin wynagradzania albo umowa o pracę zawierają mniej korzystne zasady obliczania diety niż ww. rozporządzenie. To rozporządzenie stosuje się oczywiście też do tych pracowników, dla których zostało wydane czyli do pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.
W uchwale z 17.01.2013r. (II PZP 4/12) Sąd Najwyższy uznał, że skoro w art. 87 k.p. i w ogóle w rozdziale II kodeksu pracy ustawodawca posługuje się pojęciem wynagrodzenia za pracę to trudno uznać aby w art. 87 k.p. ustawodawca posługiwał się pojęciem wynagrodzenia za pracę w jakimś innym szerszym znaczeniu. Znaczy to tyle, że dieta za podróż służbową jako że nie jest wynagrodzeniem za pracę nie podlega ochronie na podstawie art. 87 k.p.
Niby wszystko byłoby jasne, gdyby nie art. 831 § 1 pkt 1 k.p.c. Przepis ten stanowi, że nie podlegają egzekucji sumy i świadczenia w naturze wyasygnowane na pokrycie wydatków lub wyjazdów w sprawach służbowych. Uznaje się, że te sumy i świadczenia nie stanowią dochodu dłużnik, lecz mają charakter rekompensaty za poniesione przez dłużnika - pracownika wydatki związane z obowiązkami służbowymi. W konsekwencji twierdzi się też, że ochrona tych sum i świadczeń na podstawie art. 831 § 1 pkt 1 k.p.c. trwa dopóki są wykorzystywane przez dłużnika - pracownika zgodnie z ich przeznaczaniem.
Jaki wniosek z tego : pracownik broniąc się przeciwko egzekucji skierowanej do jego należności z tytułu diety służbowej powinien powoływać się na uregulowanie z art. 831 § 1 pkt 1 k.p.c. i nie jest bez szans na sukces.