Prawo właściwe dla roszczeń o zadośćuczynienie.
data dodania: 2016-07-18
Prawo właściwe dla zobowiązań wynikających z deliktów w ramach UE określa rozporządzanie nr 864/2007 z 11 lipca 2007r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych, popularnie nazywane Rzym II. Z art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że państwem właściwym dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego jest prawo państwa, w którym powstała szkoda.
To uregulowanie nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi na pytanie jakie jest państwo właściwe w przypadku szkody, którą jest cierpienie spowodowane śmiercią w wypadku osoby bliskiej. Jeżeli bowiem poszkodowany śmiercią osoby bliskiej wróci do swojego kraju zamieszkania, to można twierdzić że szkoda powstaje w miejscu zamieszkania. Z kolej wg drugiego poglądu krzywda powstaje w państwie, w którym nastąpił wypadek.
Istota rozstrzygnięcia tego zagadnienia polega na odpowiedzi na następujące pytanie: czy osoby poszkodowane śmiercią osoby bliskiej na sutek śmierci tej osoby ponoszą nową szkodą w pewnym sensie niezależną od samego wypadki, czy też ich szkoda w postaci cierpienia za utratę osoby bliskiej jest jedynie pośrednim skutkiem tego wypadku?
Jeżeli przyjąć by, że ta szkoda jest samoistna i „nowa” to prawem właściwym będzie prawo państwa, w którym osoby poszkodowane śmiercią osoby bliskiej mieszkają. Jeżeli zaś przyjąć, że szkoda tych osób jest pośrednim skutkiem wypadku, to prawem właściwym byłoby prawo tego państwa, w którym miał miejsce wypadek.
Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z dnia 10 grudnia 2015r. w sprawie Lazar przeciwko Allianz SpA (C-350-14) uznał, że prawem właściwym dla zobowiązań deliktowych jest prawo tego państwa, w którym doszło do wypadku.
Trybunał Sprawiedliwości trafnie zauważył, że gdy przyjąć rozwiązanie, że szkoda powstaje w państwie zamieszkania poszkodowanych, to prowadziłoby to do tego, że mogłoby powstać wiele różnych stosunków prawnych, których treścią był byłoby żądanie odszkodowania, regulowanych przez różna systemy prawne. Wynikałoby to po prostu z tego, że osoba poszkodowana może zmieniać miejsce zamieszkania albo też może być kilka osób poszkodowanych mających miejsce zamieszkania w różnych państwach członkowskich. Dodatkowo oznaczałoby to dla poszkodowanych konieczność dochodzenia roszczeń w przed sądami kilku państw.
Przyjecie, że szkoda powstaje w państwie wypadku obiektywizuje stan prawny w tym sensie, że w sposób niezależny od działań poszkodowanych wskazuje na właściwe prawo oraz upraszcza dla nich postępowanie w celu uzyskania odszkodowania umożliwiając dochodzenie całości odszkodowania przed jednym sądem i w jednym postępowaniu.
Jeżeli przyjąć by, że ta szkoda jest samoistna i „nowa” to prawem właściwym będzie prawo państwa, w którym osoby poszkodowane śmiercią osoby bliskiej mieszkają. Jeżeli zaś przyjąć, że szkoda tych osób jest pośrednim skutkiem wypadku, to prawem właściwym byłoby prawo tego państwa, w którym miał miejsce wypadek.
Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z dnia 10 grudnia 2015r. w sprawie Lazar przeciwko Allianz SpA (C-350-14) uznał, że prawem właściwym dla zobowiązań deliktowych jest prawo tego państwa, w którym doszło do wypadku.
Trybunał Sprawiedliwości trafnie zauważył, że gdy przyjąć rozwiązanie, że szkoda powstaje w państwie zamieszkania poszkodowanych, to prowadziłoby to do tego, że mogłoby powstać wiele różnych stosunków prawnych, których treścią był byłoby żądanie odszkodowania, regulowanych przez różna systemy prawne. Wynikałoby to po prostu z tego, że osoba poszkodowana może zmieniać miejsce zamieszkania albo też może być kilka osób poszkodowanych mających miejsce zamieszkania w różnych państwach członkowskich. Dodatkowo oznaczałoby to dla poszkodowanych konieczność dochodzenia roszczeń w przed sądami kilku państw.
Przyjecie, że szkoda powstaje w państwie wypadku obiektywizuje stan prawny w tym sensie, że w sposób niezależny od działań poszkodowanych wskazuje na właściwe prawo oraz upraszcza dla nich postępowanie w celu uzyskania odszkodowania umożliwiając dochodzenie całości odszkodowania przed jednym sądem i w jednym postępowaniu.