Nie ma zadośćuczynienia za zdradę.
data dodania: 2019-08-09
Nie budzi wątpliwości, że cześć, dobre imię, więź rodzinna są dobrami osobistymi chronionymi przez prawo cywilne (art. 23 i 24 k.c.). Ochrona tych dóbr fizycznych nie uzasadnia dochodzenia roszczeń pomiędzy byłymi małżonkami jeżeli przyczyną rozpadu więzi małżeńskiej jest zdrada jednego z tych małżonków. Negatywne odczucia wywołane takim postępowaniem małżonka nie mają znaczenia na gruncie odpowiedzialności cywilnej za naruszenie dóbr osobistych drugiego małżonka.
W jednej ze spraw, które zawitały na wokandzie Sądu Najwyższego, były małżonek domagał się od byłej małżonki, która zdradzała go z kolegą małżonka, zadośćuczynieni za naruszenie dóbr osobistych wywołanych barkiem wierności małżeńskiej. W wyroku z dnia 11 grudnia 2018 r. (w sprawie sygn. akt IV CNP 31/17) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że takiego roszczenia były małżonek nie ma.
Ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym małżonków.
data dodania: 2019-07-09
W razie ustania wspólności majątkowej małżeńskiej każdy z byłych małżonków ma co do zasady równy udział w majątku wspólnym (czyli po połowie). Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać aby sąd ustalił udział każdego z małżonków z uwzględnieniem stopnia w jakim każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku. Możliwość żądania ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym daje małżonkom art. 43 § 2 zd. 1 kodeksu rodzinnego o opiekuńczego. Zgodnie z tym przepisem z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać aby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku.
W postanowieniu z dnia 13.12.2018r. (V CSK 565/17) Sąd Najwyższy wypowiedział się w kwestii tego czy nadużywania alkoholu przez jednego z małżonków uzasadnia ustalenie nierównych udziałów we wspólnym majątku.
Wyegzekwowane przedawnione roszczenie jako świadczenie nienależne?
data dodania: 2019-04-29
Przeciwko egzekwowaniu przez wierzyciela przedawnionego świadczenia dłużnik może się bronić wytaczając powództwo przeciwegzekucyjne o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Mankamentem tego powództwa jest to, że może ono zostać wytoczone do chwili gdy toczy się jeszcze postępowanie egzekucyjne. Jego ukończenie przez komornika w następstwie wyegzekwowania świadczenia pozbawia dłużnika możliwości skorzystania z powództwa przeciwegzekucyjnego. Jest to szczególnie dotkliwe dla dłużnika, jeżeli zauważy się że niejednokrotnie pomiędzy wszczęciem postępowania egzekucyjnego, wyegzekwowaniem świadczenia przez komornika, dowiedzeniem się przez dłużnika o dokonaniu przez komornika czynności egzekucyjnej i zakończeniem postępowania egzekucyjnego może upłynąć krótki okres czasu, w ciągu którego dłużnik może nie mieć praktycznie możliwości wtoczenia powództwa przeciwegzekucyjnego.
Z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2015r. w sprawie sygn. akt IV CSK 272/14 wynika, że w takiej sytuacji dłużnik może w powództwie o zapłatę żądać zwrotu wyegzekwowanego przedawnionego świadczenie powołując się na to, że w chwili wszczęcie egzekucji świadczenie uległo przedawnieniu.
Pełnomocnik jako druga strona umowy.
data dodania: 2017-07-17
Przez udzielenie pełnomocnictwa mocodawca, czyli ta osoba, która udziela pełnomocnictwa, upoważnia inną osobą do dokonane w jej imieniu czynności prawnej. Co do zasady ten pełnomocnik nie może być jednocześnie drugą stroną czynności prawnej (umowy) , w której reprezentuje swojego mocodawcę. Zakaz ten dotyczy sytuacji gdy pełnomocnik jest druga stroną umowy i sytuacji gdy pełnomocnik reprezentuje dwie strony czynności.
Od tej zasady istnieją jednak dwa wyjątki. Pierwszy z nich to sytuacja gdy w treści pełnomocnictwa mocodawca postanowił, że pełnomocnik może go reprezentować w czynnościach prawnych, w których jest jednocześnie druga stroną. Po drugie pełnomocnik może reprezentować swojego mocodawcę z tych czynnościach prawnych, gdzie występuje jako druga strona czynności, które nie prowadzą do naruszenia interesów mocodawcy.
Odpowiedzialność rzekomego pełnomocnika.
data dodania: 2017-02-24
Rzekomy pełnomocnik (falsus procurator) to osoba, która dokonuje czynności prawnej w cudzym imieniu, nie mając do tego umocowania lub przekraczając jego granice. Działanie bez umocowania obejmuje sytuacje, gdy pełnomocnictwa w ogóle skutecznie nie udzielono lub go udzielono ale później okazało się ono nieważne. Z przekroczeniem granic umocowania mamy do czynienia w wypadku dokonania czynności wykraczające poza zakres udzielonego pełnomocnictwa.
Ten kto zawarł umowę w imieniu innej osoby niebędąc do tego właściwe umocowanym ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą wobec strony umowy, która zawarła z nim tę umowę niewiedząc o wadliwości pełnomocnictwa.
