1. REGULACJE PRAWNE:
Problem reklamy gabinetów medycznych wynika z jednego przepisu tj. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej. Przepis ten stanowi, że :
„Podmiot wykonujący działalność leczniczą podaje do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych. Treść i forma tych informacji nie mogą mieć cechy reklamy”.
Sankcje na naruszenie zakazu reklamy określa kodeks wykroczeń (ustawa z dnia 20 maja 1971r.- Kodeks wykroczeń). Zgodnie z art. 147a § 1 i § 2 tej ustawy
„Kto wykonuje działalność leczniczą lub prowadzi zakład dla zwierząt bez wymaganego wpisu do rejestru lub ewidencji, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny”
„Tej samej karze podlega ten, kto podaje do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych lub usług z zakresu medycyny weterynaryjnej mające formę i treść reklamy”.

2. POJĘCIE REKLAMY I RODZAJE REKLAMY:
Za reklamę uznaje się przekaz zawierający informację i komunikat perswazyjny. Komunikat perswazyjny ma na celu skłonienie do nabycia towarów czy usług. Ale za reklamę uznaje się również działania mające na celu utrwalanie świadomości istnienia określonej marki. W znaczeniu powszechnym reklama jest rozumiana jako zachęcenie do nabywania reklamowanego produktu lub usługi. Reklamę definiuje się również szeroko jako wszelkie czynności polegające na podawania do publicznej wiadomości treści dotyczących towarów i usług. Dlatego też za reklamę uważa się każdą wypowiedź zmierzającą do stymulowania zbytu towarów i usług (M. Paszkowska „Prawne ograniczenia reklamy świadczeniodawców rynku usług medycznych.”, publ. Lex).
W internetowym słowniku PWN reklamę definiuje się w następujący sposób : „1. działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług” i 2. plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.” To że za reklamę uważa się też sam nośnik treści reklamowej (pkt 2 z powyższej definicji) nie jest bez znaczenia i należy pamiętać również o tej części definicji. Z kolei w encyklopedii PWN („Nowa encyklopedia powszechna” Warszawa 1997) reklamę definiuje się jako : "zespół środków stosowanych w celu zainteresowania i zachęcenia do zakupu określonych towarów lub usług, zwrócenia uwagi na danego producenta lub placówkę handlową (...). Obecnie reklama spełnia funkcje: prezentacji, kształtowania popytu, tworzenia i utrzymywania rynków zbytu; reklama, z założenia jawnie subiektywna, posługuje się środkami wizualnymi (wydawnictwa, ogłoszenia prasowe, plakaty, filmy, telewizja, neony, a także opakowania, wystawy itp.) oraz audioakustycznymi (...)"
Mimo, że w art. 14 ust. 1 zd. 2 ustawa o działalności leczniczej zakazuje podmiotom leczniczym reklamowania swoich usług , ustawa o działalności leczniczej nie definiuje tego pojęcia. Dlatego też biorąc pod uwagę wyżej przedstawione sposoby rozumienia pojęcia reklamy można uznać, że reklama to każde działanie zmierzające, mające na celu, doprowadzenie do sprzedaży towarów i usług oferowanych przez podejmującego te działanie.
Pomocne dla zidentyfikowania kiedy dane działanie może zostać uznane za reklamę może być zbadanie celów jakim służy podejmowane działanie. O zakwalifikowaniu danego działania jako reklamy można mówić jeżeli to działanie służy jednemu z następujących celów:
• wspiera ono procesu wejścia nowego produktu na rynek;
• informuje klienta – konsumenta o produkcie;
• utrzymuje ono kontakt z rynkiem zbytu utrwalając gotowość klientów – konsumentów do kupowania produktu
• wywołuje chęć zakupu konkretnego produktu;
• akcentuje cechy lub elementy indywidualne wyrobu takie jak np. jakoś materiałów z którego jest zrobiony, miejsce produkcji lub sposób produkcji
Reklamę w zależności od przyjętego podziału można dzielić na wiele rodzajów. Wyróżnić można reklamę dozwoloną i niedozwoloną (naruszenie zakazu reklamy albo reklama jako czyn nieuczciwej konkurencji), reklamę pośrednią (przez reklamę pośrednią uważa się pozytywną prezentację produktu wynikającą z sytuacji lub wypowiedzi osób ewidentnie nie związanych z reklamowanym obiektem) i bezpośrednią (reklama bezpośrednia polega na wskazaniu zalet konkretnego produktu czy korzyści jakie się wiążą z jego nabyciem), adresowaną do ogółu konsumentów oraz indywidualną (skierowaną do wybranego pod względem jakiegoś kryterium adresata), ze względu na formę wyróżnia się reklamę drukowaną (gazety codzienne, czasopisma, katalogi, informatory), audiowizualną (radio., telewizja); reklamę zewnętrzna ( billboardy, reklama na środkach transportu), inne formy (długopisy, breloki itp.).

3. STANOWISKO SAMORZĄDU LEKARSKIEGO :
Kwestią dopuszczalności reklamy podmiotów leczniczych zajął się też samorząd lekarki. Naczelna Rada Lekarska w uchwale numer 29/11/VI z dnia 16 grudnia 2011 roku w sprawie szczegółowych zasad podawania do publicznej wiadomości informacji o udzielaniu przez lekarzy i lekarzy dentystów świadczeń zdrowotnych wyjaśniła jaki informacje podawane do publicznej wiadomości nie stanowią reklamy. Te informacje to :
• tytuł zawodowy, imię i nazwisko, stopień naukowy, tytuł naukowy, specjalizacje
• umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, szczególne uprawnienia,
• miejsce, dni i godziny przyjęć, numer telefonu,
• rodzaj wykonywanej praktyki zawodowej,
• określenie cen i sposobu płatności w przypadku przekazywania tych informacji poprzez zamieszczanie ich na stronie internetowej praktyki zawodowej lub poprzez specjalne telefony informacyjne.
Informacje takie wg NIL mogą być udostępniane wyłącznie poprzez:
• nie więcej niż 2 stałe tablice ogłoszeniowe na zewnątrz budynku, w którym prowadzona jest praktyka i dodatkowo nie więcej niż 2 tablice ogłoszeniowe przy drogach dojazdowych do siedziby praktyki;
• ogłoszenia prasowe w rubrykach dotyczących usług medycznych;
• informacje zawarte w książkach telefonicznych i informatorach o usługach medycznych w dziale dotyczącym usług lekarskich;
• zamieszczenie informacji na stronach internetowych;
• specjalne telefony informacyjne.
Informacja taka nie może nosić cech reklamy, a w szczególności zawierać
• żadnej formy zachęty ani próby nakłonienia do korzystania ze świadczeń zdrowotnych
• informacji o metodach, ich skuteczności i czasie leczenia oraz obietnic i potocznych określeń
• określenia cen i sposobu płatności, za wyjątkiem określenia cen i sposobu płatności w przypadku przekazywania tych informacji poprzez zamieszczenia ich na stronie internetowej praktyki zawodowej lub poprzez specjalne telefony informacyjne;
• informacji o jakości sprzętu medycznego.
Czyli : NIL podchodzi do kwestii dopuszczalności reklamy bardzo rygorystycznie. I w zasadzie dopuszcza tylko „suchą” informację o tym: kto, gdzie, co i za ile robi. Poza tym nie sposób nie zauważyć, że zakres dopuszczalnej informacji, niebędącej wg NIL reklamą, jest bardziej restrykcyjny niż uregulowanie zawarte w art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej. Np. trudno z tego przepisu wywieść, że informacja ma się ograniczać do dwóch tablic .
4. WNIOSKI OGÓLNE:
Jak zatem określić zakres tego gdzie gabinet stomatologiczny zgodnie z prawem podaje informacje o swojej działalności i zakres tego gdzie w sposób zabroniony gabinet stomatologiczny reklamuje swoją działalność?
Wydaje się, że odpowiadając na tak postawione pytanie należy określić jak przebiega relacja pomiędzy pojęciem reklamy w tym najszerszym jej rozumieniu do dozwolonego informowania o oferowanych w gabinecie dentystycznym usługach.
Jeżeli przez reklamę będzie się rozumiało każde działanie zmierzające do zainteresowania swoim towarem lub produktem i jego sprzedażą, to również za reklamę może być uznane samo tylko informowanie, bo niewątpliwie podawanie informacji o oferowanych przez siebie towarach i usługach też prowadzi do sprzedaży towarów lub usług. Dlatego nie można odmówić „sensowności” twierdzeniu (komentarz do ustawy o działalności leczniczej pod red. F. Grzegorczyk ”Ustawa o działalności leczniczej. Komentarz” (publ. Lex), że : „Art. 14 nie można rozumieć jako zakazu reklamowania się podmiotów leczniczych.”. Podobnie P. Kłak w artykule „Reklama w ustawie i działalności leczniczej” stwierdza „Nie wprowadzono (…) generalnego zakazu reklamy przez podmioty „wykonujące działalność leczniczą””.
Taka teza wydaje się kłócić z jednoznacznym brzmieniem art. 14 ust. 1 zd. 2 ustawy o działalności. Wyjaśnieniem takiego stanowiska zawiera teza 4 do art. 14 (red. F. Grzegorczyk ”Ustawa o działalności leczniczej. Komentarz” (publ. Lex) gdzue Autor komentarza wyjaśnia że : „Art. 14 zd. 2 rodzi pewien problem ze względu na wadliwą redakcję. Otóż pojęcie reklamy w prawie polskim nie jest zdefiniowane normatywnie, a jedynie doktrynalnie, przy czym brak jednolitości poglądów (…). Przepis wymagający, aby treść i forma informacji nie miały cech reklamy, wydaje się niekiedy trudny do realizacji, gdyż każda reklama zawiera w sobie, poza elementem perswazyjnym, także element informacyjny. Zatem nie da się opracować informacji, która by nie miała żadnej cechy reklamy, gdyż cechą każdej reklamy jest funkcja informacyjna. Intencja ustawodawcy, by informacja nie była reklamą, powinna zostać zredagowana poprawnie.” Chodzi więc o to, że w rzeczywistości każda informacja ma już w sobie zawartą funkcję reklamową (jak wskazano wyżej jedną z funkcji reklamy jest funkcja informacyjna).
Jednak art. 14 ust. 1 zd. 1 ustawy o działalności leczniczej jednoznacznie stanowi, że gabinet dentystyczny nie tylko może ale ma też obowiązek podawać do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych. Jeżeli więc podawanie do publicznej wiadomości informacji o udzielanych świadczeniach zdrowotnych uzna się za reklamę (na pewno za tą szeroko rozumianą) to jest ona dla gabinetu stomatologicznego dozwolona. Dlatego nie można w tym sensie odmówić słuszności poglądowi, że reklama dla podmiotu wykonujące działalność medyczną jest dozwolona.
Dalej należy przejść do zdania 2 zawartego w art. 14 ust. 1 który stanowi, że : „Treść i forma tych informacji nie mogą mieć cechy reklamy”. Jak wiadomo ustawodawca niczego nie czyni na próżno i każdy fragment przepisu ma znaczenie normatywne (jest prawem). Ze zd. 2 wynika, że pewnym cechom informacji ustawodawca przypisuje jakieś swoiste cechy , które określa mianem „cech reklamy”.
Jedyne „sensowne” rozwiązanie jest takie, że ustawodawca za zabronioną reklamę rozumie taką jej formę, które ma „pierwiastek” zachęcający do korzystania z usług danego podmiotu leczniczego. Pojęcia reklamy w art. 14 ust. 1 zd. 2 ustawodawca używa w znaczeniu najbardziej powszechnym , czyli jako działania polegającego do zachęcania potencjalnych konsumentów do korzystania z oferowanych usług lub towarów. Takie rozumienie pojęcia reklamy jest zbieżne z pojęciem reklamy użytym w art. 4 pkt 17 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, gdzie reklamę definiuje się jako „przekaz handlowy, pochodzący od podmiotu publicznego lub prywatnego, w związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, zmierzający do promocji sprzedaży lub odpłatnego korzystania z towarów lub usług; reklamą jest także autopromocja”. W tym przepisie ustawodawca używa słowa „promocja” co należy rozumieć jako zachęcenie, co jest tożsame z reklamą.


JAKI Z POWYŻSZEGO WNIOSEK: wniosek pierwszy jest w miarę oczywisty : informowanie gabinetu stomatologicznego o zakresie wykonywanych w tym gabinecie usług jest dozwolone. Niedozwolone jest podawanie takich informacji, które mają na celu zachęcenie klienta - konsumenta do korzystania z usług tego gabinetu.

Powyższy wniosek nie daje jednak wciąż odpowiedzi na pytanie kiedy stomatolog tylko informuje a kiedy już reklamuje?

W literaturze uznaje się, że : „ podmiot wykonujący działalność leczniczą ma prawo podawać do publicznej wiadomości obiektywną informację, nie może natomiast zachęcać do skorzystania z realizowanych w nim świadczeń zdrowotnych, a w szczególności publicznie informować o: promocjach, zniżkach, rabatach, wysokiej jakości świadczeń, profesjonalizmie pracowników ani o innych (powszechnie znanych i za ich zgodą) pacjentach itp. (tak : T. Rek (w:) M. Dercz, T. Rek „Ustawa o działalności leczniczej. Komentarz”)”. Ci sami Autorzy wskazują, że zabroniona jest reklama publiczna argumentując, że : „Co istotne, komentowany przepis zabrania publicznej reklamy, tj. skierowanej do abstrakcyjnej grupy nieskonkretyzowanych osób. Publiczna reklama to sposób reklamy charakteryzujący się powszechnością, jawnością, ogólną dostępnością oraz przeznaczeniem dla (lub do) ogółu, w zależności od użytego sposobu jej wyrazu” (tamże).

Można uznać, że art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej umożliwia „upublicznienie informacji konkretyzującej specyfikę działalności danego podmiotu "wykonującego działalność leczniczą", w sposób pozwalający na ustalenie, czym się zajmuje i w jakim zakresie może udzielić świadczeń zdrowotnych zainteresowanemu odbiorcy "informacji"” (P. Kłak w artykule „Reklama w ustawie i działalności leczniczej”).

W orzecznictwie sądów administracyjnych uznaje się, że reklamą jest działanie zmierzające do przyciągnięcia potencjalnych klientów w celu dokonania zakupu towarów, niezależnie od form i metod jej prowadzenia oraz użytych do jej realizacji środków, jeśli jej celem jest zwiększenie sprzedaży; reklamą działalności może być każde działanie zmierzające do zwiększenia sprzedaży. Reklama może przy tym "przyjmować różne formy, w szczególności: haseł, sloganów, spotów TV, ulotek, billboardów, folderów, czy też gazetek. Za reklamę działalności apteki zostały uznane również "czynności polegające na wręczaniu bonów rabatowych, umieszczenie obok napisów "niskie ceny", "wysokie rabaty" itp. (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku II GSK 907/14 z dnia 26 maja 2015 r.. Sprawa rozstrzygana dotyczyła reklamy apteki ale stanowisko w nim wyrażone można odnieść ogólnie do reklamy w tym do reklamy podmiotów leczniczych).

Można więc zające następujące stanowisko : kryteriami decydującymi o tym gdzie przebiega granicą między dozwoloną informacją a zabronioną reklamą są : 1) publiczność przekazu i 2) zachęcania do korzystania z usług gabinetu. Zachęcenia do korzystanie poprzez publiczne informowanie, że gabinet oferuje zniżki , rabaty, że ma profesjonalny zespół, itp. jest niedozwolone. Art. 14 ust. 1 zd. 2 ustawy o działalności leczniczej z pewnością zabrania posługiwania się jakimikolwiek ocenami. Można natomiast podawać do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych. Taka informacje jest np. to, że w gabinecie pracują tacy a nie inny specjaliści; że wykonywane są konkretne zabiegi; że wykorzystuje się konkretny sprzęt.

5. PYTANIA SZCZEGÓŁOWE:
Odpowiedzi ogólne nieodnoszące się do konkretnych sytuacji często nie dają wystarczająco jasnych odpowiedzi na konkretne pytania. Warto więc rozpatrzyć konkretne przypadki i dla tych konkretnych przypadków spróbować odpowiedzieć czy podejmowane działania jest dozwolonym informowaniem o zakresie i rodzaju udzielanych świadczeń zdrowotnych a kiedy mamy do czynienia z niedozwoloną reklamą. Poniżej kilka przykładów :

PRZYKŁAD 1 :
Określenia wartościujące
Niewątpliwie niedozwoloną reklamą będzie posługiwania się wartościującymi i obiektywnie niesprawdzalnymi określeniami jak : "najlepszy" ; "najtańszy", „tani”, "najnowocześniejszy", "najszybszy termin wykonania” itp.;

PRZYKŁAD 2:
Informacje o promocjach pacjentów gabinetu
Indywidulane informowanie konkretnego pacjenta np. o oferowaniu zniżki, jakiś innych korzyściach jest dozwolona. Wg mnie jest to dopuszczalne w przypadku pacjentów już korzystających z usług gabinetu. Wręczenie np. ulotek na ulicy z informacją o promocjach lub podobne działania będą zachęcaniem publicznym do korzystania z usług gabinetu.

PRZYKŁAD 3:
udogodnienia
Dopuszczalne jest informowania o korzyściach i udogodnieniach oferowanych pacjentom jak np. dogodnym dojeździe, dużym i bezpłatnym parkingu, dogodnymi godzinami pracy, możliwości płacenia bezgotówkowo, specjalnymi przystosowaniami dla osób starszych, kącikiem dla dzieci itp.

PRZYKŁAD 4:
Strona www.
Oczywiście posiadania przez gabinet strony www jest zgodne z prawem. Chodzi o to jakie prawnie dopuszczalne treści mogą tam być zamieszczane. Ale można np. zadać pytanie czy atrakcyjne logo lub slogan mogą być na stronie umieszczone? Odpowiedź jest twierdząca, z tym że nie powinny one „podnosić wartości” samych usług dentystycznych. Np. „najlepszy dentysta” , „najszybciej”, „bezbólowo” itp. Problematyczne jest też posługiwania się pojęciami (nie tylko przy sloganach i logach ale też przy nazwie gabinetu) określeniami typu „klinika”. Klinika na rynku medycznym odnosi się do szpitali klinicznych i posługiwania się takim określeniem sugeruje wyższy poziom świadczeń , ich większy profesjonalizm. Takie działania należy uznać za nieprawidłowe.
W przypadku strony www można jeszcze kilka innych pytań. Np. czy posiadania przez jeden gabinet dentystyczny kilku stron www jest prawnie dopuszczalne. Jak wiadomo posiadania kilku stron (o podobnych adresach, treściach zawartych na stronie) zwiększa szanse że pacjent szukający dentysty trafi właśnie na stronę tego gabinetu dentystycznego.

PRZYKŁAD 5:
pozycjonowanie
Ze stroną www wiąże się też problem z dopuszczalnością korzystania przez stomatologa z usług pozycjonowania. Pozycjonowanie, przynajmniej w teorii, polega na tym, że pozycjonowana strona pojawi się wyżej w wyszukiwarce. Z samej istoty jest to działanie marketingowe mające na celu pozyskanie większej ilości klientów. Jednak przez takie działanie do klienta – pacjenta nie jest kierowany przekaz zachęcający. Dlatego takie działanie można uznać za dopuszczalne.

PRZYKŁAD 6:
Google Adwords
Ze stroną www wiąże się kolejny problem z dopuszczalnością korzystania z oferowanej przez wyszukiwarkę google usługi adwords. Polega ona na tym, że na podstawie słów kluczy strona www korzystające z adwordsa pojawia się wyżej wynikach wyszukiwania. Adwords dobrze ilustruje „nieżyciowe” i „nieprawidłowe” uregulowania zawarte w art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej. Samo określenie adwords nawiązuje do reklamy i tak w odczuciu powszechnym ta usługa funkcjonuje (mówi się potocznie o reklamowaniu w google). Jednak słowami kluczami mogą być słowa takie jak „stomatolog Warszawa”, „gabinet stomatologiczny” itp. , w którym żaden pierwiastek zachęcający nie funkcjonuje. Art. 63 ust. 1 kodeku etyki lekarskiej stanowi, że : „wszelkie reklamowanie się jest zabronione”. Parząc przez pryzmat tego zapisu kodeksu etyki korzystanie z adwordsa może być uznane naruszające zakaz reklamy.
Z pewnością niezgodne z prawem będzie używanie jako słów kluczy słów „reklamowych” czyli zachęcających do korzystania z danego gabinetu stomatologicznego np. „najlepszy dentysta w Warszawie”.

PRZYKŁAD 7:
PR
PR (public relations) jest podobnie jak reklama rodzajem promocji masowej, ale nią nie jest. PR to działalność, która służy kreowaniu pozytywnego wizerunku oraz budowaniu więzi z otoczeniem, w tym z klientami. Chodzi o dobre postrzegania danego podmiotu. Działania PR-owe należy uznać za dozwolone budowanie relacji z pacjent

PRZYKŁAD 8:
Facebook
Profil gabinetu na facebooku. Samo w sobie nie jest ani zabronione ani dozwolone. Wszystko zależy od tego jakie treści są tam prezentowane. Jeżeli będą tam treści informujące o rodzaju usług świadczonych przez gabinet to prowadzenie takiego profilu będzie zgodne z art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej. Prezentowanie na tym profilu treści reklamowych będzie nieprawidłowe.

PRZYKŁAD 9:
Blog
Prowadzenie bloga. Każdy kto korzysta z wyszukiwarki internetowej wie, że działają one na zasadzie wyszukiwania słowa kluczy. Prowadzenie blogów jest więc niewątpliwie działaniem zmierzającym do pozyskania klientów. Jeżeli taki blog zawiera rzeczowe treści, obiektywne informacje i nie polega na „reklamowaniu” gabinetu dentystycznego to takie działania nie może być uznane za naruszające art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej.

PRZYKŁAD 10:
GROUPON
czy oferowanie przez stomatologa usług za pośrednictwem serwisu Groupon można uznać za reklamę? Groupon początkowo działał jako platforma umożliwiające tańsze kupowanie usług i towarów. Oferta jest korzystniejsza na tej zasadzie że korzystała z niej duża ilość osób. Obecnie Groupon działa jako platforma udostępniają narzędzia do zdobywania nowych klientów oraz pokazania się na rynku. Wydaje się, że oferowanie usług poprzez serwis Groupon lub podobne będzie naruszało art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej. Przesądzające jest to, że osoby korzystające z tego typu serwisów liczą na skorzystania z tańszej, promocyjnej oferty a ponieważ są to z natury serwisy publiczne to przy zaistnieniu tych dwóch elementów mamy do czynienia z publiczną reklamą.

PRZYKŁAD 11:
Informowanie o specjalistach i sprzęcie itp.
Nie stanowi naruszenia art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej przekazanie do publicznej wiadomości informacji, że np. dentyści posiadają tytuły lub stopnie naukowe, informację w jakich ośrodkach kształcili się, gdzie zdobywali doświadczenie, w jakich programach badawczych brali udział, jakie zdobyli doświadczenie, jakie kończyli kursy, szkolenia, itp. W tego typu określeniach nie ma pierwiastka ocennego, a polegają na podawaniu obiektywnych faktów. Podobnie dopuszczalne jest podawanie informacji o posiadanym sprzęcie, narzędziach.

PRZYKŁAD 12 :
Skierowanie oferty do organizacji np. firmy
Nie narusza [...] zakazu "reklamy", o której mowa w art. 14 zdanie drugie [u.d.l.], wysłanie listu z ofertą podmiotu wykonującego działalność leczniczą, także zawierającą elementy autopromocyjne wykraczające poza "informację o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych\'\' do dyrekcji danego zakładu pracy, z jednoczesną prośbą o poinformowanie potencjalnie zainteresowanych. Jest to oferta skierowana do skonkretyzowanej grupy zawodowej (choć grupa ujęta może być bardzo szeroko), a nie do każdego (brak publiczności) i nie występuje w tym przypadku element jawności i powszechności, bo po pierwsze "informacja" o treści oferty nie jest przekazywana publicznie, a po drugie jej zakres podmiotowy jest wyraźnie ograniczony, choć sam w sobie dość szeroki.

PRZYKŁAD 13 :
tablica informacyjna
Nie będzie naruszało art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej zainstalowanie tablicy informacyjnej o gabinecie nie tylko na budynku, w którym mieści się gabinet albo przy głównej drodze, od której odchodzi droga prowadząca do gabinetu stomatologicznego , mieści się w dopuszczalnym informowaniu o zakresie i rodzaju działalności . Pewne wątpliwości może wzbudzać pytanie, czy samo tablica nie jest reklamą? Wydaje się, że w takich przypadkach taka tablica realizuje w większej mierze funkcję informacyjną.

PRZYKŁAD 14 :
banery , plakaty na imprezach masowych
Nie będzie naruszało art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej zainstalowanie tablicy informacyjnej o gabinecie nie tylko na budynku, w którym mieści się gabinet albo przy głównej drodze, od której odchodzi droga prowadząca

PRZYKŁAD 15 :
banery , plakaty na imprezach masowych
Może być uznane za naruszenie art. 14 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej prezentacja gabinetu stomatologicznego na plakatach, banerach itp. na imprezach masowych. W tym przypadku można bowiem twierdzić, że mamy bowiem do czynienia z publicznością reklamy.