Jednym z kluczowych przepisów regulujących odpowiedzialność odszkodowawczą, w tym deliktową odpowiedzialność odszkodowawczą, są art. 361 § 1 k.c. i art. 362 k.c. Pierwszy z tych przepisów reguluje granice odpowiedzialności sprawcy szkody, a dokładnie zakres jego odpowiedzialności z punktu widzenia związku przyczynowego zachodzącego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem sprawcy szkody.

Drugi z tych przepisów reguluje przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody wyłączając odpowiedzialność sprawcy deliktu w takim zakresie w jakim do powstania szkody lub jej zwiększania przyczynił się poszkodowany.

Do Sądu Najwyższego trafiła kasacja w sprawie, w której sądy powszechne I i II instancji przyznały zadośćuczynienie rodzicom dziecka, które z powodu błędów popełnionych przez personel lekarski podczas porodu urodziło się w bardzo ciężkim stanie i doznał trwałego rozstroju zdrowia. Dziecko jest całkowicie niepełnosprawne i w ogóle niezdolne do samodzielnego życia.

Od wyroku sądu II instancji kasację wniósł pozwany szpital zarzucając sądowi apelacyjnemu m.in. naruszenie prawa materialnego poprzez błędne przyjęcie, że powyższym stanie faktycznym rodzicom dziecka przysługuje skuteczne roszczenie o zadośćuczynienie.
 

Zarzut przedawnienia polega na tym, że w razie jego podniesienia zobowiązanie staje się zobowiązaniem naturalnym (niezaskarżalnym). Jest on środkiem obrony pozwanego w procesie przeciwko żądaniu powoda i w razie jego skutecznego podniesienia powództwo podlega oddaleniu. Przedawnieniu podlegają też roszczenia odszkodowawcze o naprawienie szkód majątkowych i osobowych będących skutkiem czynu niedozwolonego.

Korzystanie z zarzutu przedawnienia jest niewątpliwie korzystaniem ze swojego prawa podmiotowego. I niestety dla pozwanego, a na szczęście dla powoda podlega ocenie przez 5 k.c.

W razie uszkodzenia ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia poszkodowany może żądać od sprawy deliktu naprawienia szkody obejmującej wszelkie wynikłe z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia koszty (art. 444 § 1 k.c.). Niewątpliwie takimi kosztami są koszty ponoszonej przez poszkodowanego rehabilitacji jeżeli poszkodowany korzysta z niej w celu powrotu do zdrowia. Oczywiście prowadzona rehabilitacja musi przynajmniej potencjalnie prowadzić do poprawy stanu zdrowia. Poszkodowany jeżeli podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu jest uprawniony do korzystania z rehabilitacji finansowanej ze środków publicznych (czyli finansowanej przez Narodowy Fundusz Zdrowia). Korzystanie z takiej formy rehabilitacji nie powoduje powstania dla poszkodowanego szkody, czyli kosztów podlegających naprawieniu przez sprawcę deliktu.

Prawo właściwe dla zobowiązań wynikających z deliktów w ramach UE określa rozporządzanie nr 864/2007 z 11 lipca 2007r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych, popularnie nazywane Rzym II. Z art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że państwem właściwym dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego jest prawo państwa, w którym powstała szkoda.

To uregulowanie nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi na pytanie jakie jest państwo właściwe w przypadku szkody, którą jest cierpienie spowodowane śmiercią w wypadku osoby bliskiej. Jeżeli bowiem poszkodowany śmiercią osoby bliskiej wróci do swojego kraju zamieszkania, to można twierdzić że szkoda powstaje w miejscu zamieszkania. Z kolej wg drugiego poglądu krzywda powstaje w państwie, w którym nastąpił wypadek.