Roszczenia o zadośćuczynienie za szkody spowodowane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia przechodzą na spadkobierców poszkodowanego, jeżeli zostały uznane na piśmie lub zostało o nie zostało wytoczone powództwo za życie osoby uprawnionej do zadośćuczynienia (art. 445 § 3 k.c.). Przepis art. 445 § 3 k.c. nie ma swojego odpowiednika w art. 446 k.c. regulującego roszczenia odszkodowawcze za szkody majątkowe. Mimo zatem, że w art. 445 k.c. i art. 446 § 4 k.c. mamy do czynienia z podobnymi roszczeniami o zadośćuczynienie powstaje pytanie czy te roszczenia podlegają dziedziczeniu na tych samych zasadach?

Szkodą jest wywołana wbrew woli poszkodowanego majątkowa różnica pomiędzy stanem dotychczasowym a tym, jaki spowodowało zdarzenie szkodzące, wyznaczane przez normalne następstwa tego zdarzenia. Teoria przyczynowości adekwatnej, zgodnie z art. 361 § 1 k.c. określa dwie rzeczy : (i) pierwszą czy dana osoba w ogóle ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia szkodzącego i (ii) jakie skutki pozostają w normalnym powiązaniu z tym zdarzeniem, czyli za co sprawca szkody odpowiada.
Normalny związek może wykraczać poza konsekwencje bezpośrednie i umożliwia zaliczenie do zwykłych następstw zdarzenia szkodzącego także uszczerbek majątkowy wynikły z wydatków wymuszonych na poszkodowanym przez wystąpienie tego zdarzenia.

Przyczynie się poszkodowanego do powstania szkody reguluje art. 362 k.c. Zgodnie z jego treścią jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody obowiązek naprawienie szkody ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza winy obu stron. Dłużnik (sprawca szkody) nie powinien bowiem ponosić ciężaru kompensowania szkody w zakresie, w jakim spowodowanie uszczerbku przypisać można wierzycielowi (poszkodowanemu).

Przyczynienie się do powstania szkody polega na tym, że zachowanie poszkodowanego współistnieje od początku z przyczyną, za którą odpowiada dłużnik. Natomiast przyczynienie się do zwiększenia szkody, polega na tym, że doznawszy już uszczerbku, za który odpowiada dłużnik, poszkodowany podejmuje działania lub dopuszcza się zaniechań, których podjęcie lub dopuszczenie się prowadzi do zwiększenia szkody.

Ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej wypłaca odszkodowanie w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym sprawcy szkody. Zakres akcesoryjnej odpowiedzialności ubezpieczyciela pokrywa się co do zasady z zakresem odpowiedzialności cywilnoprawnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym wynikającym z przepisów kodeksu cywilnego określających zakres odpowiedzialności odszkodowawczej. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i zgodnie z art. 361 § 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

 Co do zasady odpowiedzialność za szkodę polegającą na zalaniu lokalu położonego niżej z lokalu znajdującego się na wyższej kondygnacji w grę mogą wchodzić dwie zasady odpowiedzialności : 1) odpowiedzialność an zasadzie winy – art. 415 kodeksu cywilnego i 2) odpowiedzialność na zasadzie ryzyka – art. 433 kodeksu cywilnego.
W przypadku przyjęcia tej pierwszej zasady w korzystnej sytuacja stawia się korzystającego z lokalu, z którego nastąpiło wylanie. Poszkodowany musi bowiem tej osobie wykazać, że do zalania doszło z winy tej osoby. W przypadku przyjęcia drugiej zasady odpowiedzialności sytuacja poszkodowanego jest dużo korzystniejsza. Nie musi on bowiem wykazywać winy osoby, z której lokalu nastąpiło wylanie.