Wolność to prawo człowieka do decydowania o swoich sprawach, w tym również prawo do decydowania o poddaniu się interwencji medycznej. Ponadto każda interwencja medyczna rodzi ryzyko niekorzystnych skutków dla pacjenta, a trudno narażać pacjenta na to ryzyko bez jego zgody. Prawo pacjenta do udzielenia mu świadczeń zdrowotnych tylko za jego zgodą gwarantują co najmniej dwa akty prawne: ustawa z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz ustawa z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
     Z gwarancji prawa pacjenta do udzielenia zgody na korzystanie ze świadczeń zdrowotnych wynika dla osób udzielających pacjentowi świadczeń zdrowotnych obowiązek uzyskanie tej zgody przed udzieleniem tych świadczeń. Problemy praktyczne jakie się wówczas pojawiają polegają na tym, że oprócz pacjenta zgody mogą udzielać inne osoby, oprócz zgody pacjenta może być wymagane uzyskanie zgody jeszcze innych osób i wreszcie zgody (zezwolenia) na udzielenie świadczeń zdrowotnych pacjentowi może udzielić sąd opiekuńczy. Wreszcie zgoda aby była skuteczna musi zostać udzielona we właściwych warunkach a oprócz tego w niektórych wypadkach musi być udzielono za zachowaniem wymaganej formy.
   Właściwe odebranie przez lekarza zgody jest istotne, bo udzielenie świadczeń zdrowotnych bez zgody pacjenta naraża lekarza na odpowiedzialność cywilną za naruszenie prawa pacjenta, odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone pacjentowi powstałe przy udzielaniu zgody pacjenta, dyscyplinarną odpowiedzialność zawodową i odpowiedzialność karną. Nieznajomość zasad odbierania zgody na udzielenie świadczeń medycznych rodzi również takie ryzyko, że lekarz uzna za skuteczną odmową udzielenia zgody przez osobę w danej sytuacji nie uprawnioną do udzielania/odmowy udzielenia zgody i zaniecha udzielenia potrzebującemu pacjentowi świadczeń zdrowotnych, co również naraża lekarza na odpowiedzialność cywilną, karną i zawodową.

 Pacjent korzystający ze świadczeń medycznych narażony jest na ryzyko, że w trakcie leczenia, obojętnie jakiego rodzaju, lekarz będzie leczył pacjenta nie w taki sposób w jaki powinien, czyli nie w taki sposób w jaki wynika to z obecnej wiedzy medycznej. Jeżeli leczenie w jakimś momencie okaże się być sprzeczne z aktualną wiedzą medyczną mówi się, że doszło wówczas do popełnienia błędu medycznego. Skutkiem tego błędu może być uszkodzenie ciała, wywołanie rozstroju zdrowia pacjenta lub śmierć pacjenta. Doznanie uszczerbku na zdrowiu, jakimi są uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia, często powodują dla poszkodowanego istotne pogorszenie jego dotychczasowej sytuacji życiowej. To pogorszenie sytuacji życiowej może się przejawiać w postaci szkody majątkowej i szkody niemajątkowej. W takich wypadkach ustawodawca przyznaje poszkodowanemu roszczenia przeciwko sprawcy szkody o jej naprawienie. Osobami poszkodowanymi, którym ustawodawca przyznaje roszczenia o naprawienia szkody, są w niektórych wypadkach również inne osoby niż bezpośrednio poszkodowany, czyli ta osoba, podczas leczenia której doszło do popełnienia błędu lekarskiego.

Pracodawca zatrudniający wielu pracowników niejednokrotnie staje przed koniecznością redukcji zatrudnienia spowodowaną różnorakimi przyczynami, spośród których najczęściej występuje dążenie pracodawcy do ograniczenia kosztów prowadzonej działalności. Redukcja zatrudnienia może polegać na likwidacji jednego lub kilku stanowisk pracy i rozwiązaniu z pracownikiem lub pracownikami umów o pracę. Wśród tych pracowników występują również pracownicy zatrudnionymi na czas nieokreślony, z czego wynika dla pracodawcy m.in. obowiązek wskazania w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny rozwiązania umowy o pracę. W razie likwidacji stanowiska pracy rozwiązanie umowy o pracę następuje z przyczyn niedotyczących pracownika. To ostatnie spostrzeżenie ma istotne znaczenie. Wielu pracodawców przyjmuje bowiem, że skoro rozwiązanie umowy o prace następuje z przyczyn niedotyczących pracownika to nie ma sensu podawania pracownikowi przyczyny dlaczego akurat z nim pracodawca zdecydował się rozwiązać umowę o pracę. Pytanie jednak czy to przeświadczenie pracodawców jest słuszne (zwłaszcza mając na uwadze wypracowane orzecznictwo)? I czy postępowania pracodawcy zgodnie z tym przeświadczeniem nie naraża pracodawcy na wystąpienie przez pracownika z roszczeniami opartymi na rozwiązaniu umowy o pracę z naruszeniem obowiązujących przepisów?