Zachęcanie do korzystania ze świadczeń zdrowotnych w lokalu.
data dodania: 2019-06-19
Ustawa o działalności leczniczej zakazuje reklamy świadczeń zdrowotnych. Zakaz sformułowany tylko w jednym zdaniu rodzi wiele pytań i kontrowersji co do jego zakresu obowiązywania. Ponieważ z zasady system prawny powinien być jednorodny do warto śledzić też orzecznictwo w sprawach pokrewnych, tzn. niedotyczących bezpośrednio zakazu reklamy świadczeń zdrowotnych, ale dotyczących tych spraw, w których ustawodawca również ogranicza możliwość reklamy jakiejś kategorii produktów. Poniżej o ciekawym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 11.04.2019r. wydanego w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 138/19. Wyrok ten został wydany w sprawie dopuszczalności promocji solariów, ale to co w nim istotne dla problemu dopuszczalności reklamy gabinetów lekarskich (podmiotów leczniczych) to dokonana przez ten sąd ocena wydawania klientom zniżkowych karnetów uprawniających do korzystania z usług solarium po niższej cenie.
Wspólne zamieszkiwanie jako warunek otrzymania renty rodzinnej przez wdowę lub wdowca.
data dodania: 2019-04-30
Art. 70 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Fundusz Ubezpieczeń Społecznych) stanowi, że : „Małżonka rozwiedziona lub wdowa, która do dnia śmierci męża nie pozostawała z nim we wspóności małżeńskiej, ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli oprócz spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2 miała w dniu śmierci męża prawo do alimentów z jego strony ustalone wyrokiem lub ugodą sądową.” Z tego uregulowania wynika, że małżonka - wdowa, która w dniu śmierci męża nie pozostawała z nim we wspólności majątkowej nie nabywa prawa do renty rodzinnej na zasadach ogólnych, ale ma prawo do renty rodzinnej pod warunkiem, że miała ustalone prawo do alimentów od zmarłego męża.
W praktyce stosowania tego przepisu pomiędzy ZUS-em a osobami starającymi się o przyznanie im renty rodzinnej dochodzi do sporów na tle tego czy byli małżonkowie pozostawali we wspólności małżeńskiej.
Wyegzekwowane przedawnione roszczenie jako świadczenie nienależne?
data dodania: 2019-04-29
Przeciwko egzekwowaniu przez wierzyciela przedawnionego świadczenia dłużnik może się bronić wytaczając powództwo przeciwegzekucyjne o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Mankamentem tego powództwa jest to, że może ono zostać wytoczone do chwili gdy toczy się jeszcze postępowanie egzekucyjne. Jego ukończenie przez komornika w następstwie wyegzekwowania świadczenia pozbawia dłużnika możliwości skorzystania z powództwa przeciwegzekucyjnego. Jest to szczególnie dotkliwe dla dłużnika, jeżeli zauważy się że niejednokrotnie pomiędzy wszczęciem postępowania egzekucyjnego, wyegzekwowaniem świadczenia przez komornika, dowiedzeniem się przez dłużnika o dokonaniu przez komornika czynności egzekucyjnej i zakończeniem postępowania egzekucyjnego może upłynąć krótki okres czasu, w ciągu którego dłużnik może nie mieć praktycznie możliwości wtoczenia powództwa przeciwegzekucyjnego.
Z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2015r. w sprawie sygn. akt IV CSK 272/14 wynika, że w takiej sytuacji dłużnik może w powództwie o zapłatę żądać zwrotu wyegzekwowanego przedawnionego świadczenie powołując się na to, że w chwili wszczęcie egzekucji świadczenie uległo przedawnieniu.
Z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2015r. w sprawie sygn. akt IV CSK 272/14 wynika, że w takiej sytuacji dłużnik może w powództwie o zapłatę żądać zwrotu wyegzekwowanego przedawnionego świadczenie powołując się na to, że w chwili wszczęcie egzekucji świadczenie uległo przedawnieniu.
Niemożliwość świadczenia a ważność umowy.
data dodania: 2019-04-28
Nie można zobowiązać się do świadczenia niemożliwego, bo takie zobowiązanie obowiązujące prawo cywilne uznaje za nieważne (art. 387 § 1 k.c. stanowi, że umowa o świadczenie niemożliwe jest nieważna). Sens tego uregulowania jest jasny. Nie ma sensu zobowiązywania się do czegoś co jest niemożliwe do osiągnięcia. Uregulowania zawarte w art. 387 § 1 k.c. co do zasady nie działa jednak w ten sposób, że zawsze zwalnia on dłużnika od obowiązku świadczenia, jeżeli dłużnik nie może spełnić świadczenia.Nie można zobowiązać się do świadczenia niemożliwego, bo takie zobowiązanie obowiązujące prawo cywilne uznaje za nieważne (art. 387 § 1 k.c. stanowi, że umowa o świadczenie niemożliwe jest nieważna). Sens tego uregulowania jest jasny. Nie ma sensu zobowiązywania się do czegoś co jest niemożliwe do osiągnięcia. Uregulowania zawarte w art. 387 § 1 k.c. co do zasady nie działa jednak w ten sposób, że zawsze zwalnia on dłużnika od obowiązku świadczenia, jeżeli dłużnik nie może spełnić świadczenia.
Reklama gabinetu stomatologicznego.
data dodania: 2019-04-23
Problem reklamy działalności medycznej w tym również reklamy usług świadczonych przez gabinety medyczne jest źródłem wielu pytań o granice dzielącą dopuszczalną (i obowiązkową) informację o zakresie i rodzajach usług stomatologicznych i zakazaną reklamę. Przyczyną tego problemu jest brak zdefiniowania przez ustawodawcę, w jakikolwiek sposób nie tylko poprzez słowniczek ustawowy ale choćby pośrednio w sposób opisowy czy też przez podania kilki głównych cech, pojęcia reklamy i nieuwzględnienie, że w sensie „ekonomiczno – marketingowym” pojęcie reklamy jest bardzo szeroki. Próba wyjaśnienia o co chodzi poniżej.
W dalszej części omawiam pojęcie reklamy, przedstawiam wypowiedzi doktryny odnoszące się do zakazu reklamy działalności leczniczej, stanowisko samorządu lekarskiego i końcu przedstawiam ogólne wnioski jak należy wg mnie rozumieć zakaz reklamy usług świadczonych przez stomatologów oraz przedstawiam odpowiedzi na klika pytań szczegółowych czy daną aktywność należy uznać za zakazaną reklamę czy dozwolone informowanie.