Jednym z kluczowych przepisów regulujących odpowiedzialność odszkodowawczą, w tym deliktową odpowiedzialność odszkodowawczą, są art. 361 § 1 k.c. i art. 362 k.c. Pierwszy z tych przepisów reguluje granice odpowiedzialności sprawcy szkody, a dokładnie zakres jego odpowiedzialności z punktu widzenia związku przyczynowego zachodzącego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem sprawcy szkody.

Drugi z tych przepisów reguluje przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody wyłączając odpowiedzialność sprawcy deliktu w takim zakresie w jakim do powstania szkody lub jej zwiększania przyczynił się poszkodowany.

Ustawa o działalności leczniczej, jako ustawa w sposób najbardziej ogólny regulująca rynek usług medycznych (udzielania świadczeń zdrowotnych) pacjentom, określa między innymi w jakich sposób działalność leczniczą może wykonywać lekarz i pielęgniarka. Dla tych zawodów medycznych ustawodawca przewidział dwie formy prowadzenia działalności leczniczej : 1) przez prowadzenie podmiotu leczniczego i 2) jako tzw. praktyki zawodowe. W dalszej części kilka słów o tym w jaki sposób te dwie formy wykonywania przez lekarzy i pielęgniarki działalności leczniczej zostały uregulowane , w tym o tym jakie warunki powinni spełniać lekarze i pielęgniarki prowadzący działalność leczniczą w tych formach.

Pojęcie działalności leczniczej jest jednym z kluczowych pojęć, które należy znać aby mieć wyobrażenia o zasadach na jakich ustawodawca oparł uregulowania runku medycznego. Obecnie obowiązujące przepisy nie definiują tego pojęcie w sensie stworzenia definicji pojęcia prawnego. Ustawodawca ogranicza się do wskazania jakie działania uważa za działalność leczniczą. Z kilku przepisów ustawy można jednak sformułować definicję działalności leczniczej albo mówiąc ostrożniej podjąć taką próbę. „Zdekodowanie” tego pojęcia na podstawie treści kilku przepisów ustawy o działalności leczniczej jest jak najbardziej celowe, bo pojęcie to jest używane bardzo często, a dobrze jest wiedzieć co kryje się za używanymi przez nas określeniami

Pacjentowi, którego stan zdrowia kwalifikuje się jako tzw. stan nagły pomoc medyczna (świadczenia zdrowotne) udzielana jest niezwłocznie. Świadczeniodawcy (głównie szpitalom) za udzielona świadczenia zdrowotne pacjentom w stanach nagłych przysługuje wynagrodzenie od podmiotu finansującego świadczenia zdrowotne ze środków publicznych (aktualnie jest to Narodowy Fundusz Zdrowia) również w przypadku gdy podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych w stanach nagłych nie ma umowy zawartej z płatnikiem publicznym. Roszczenie świadczeniodawcy, który udzielił takich świadczeń, jest świadczeniem pieniężnym, a od żądanej przed sądem kwoty pieniężnej powód może żądać odsetek. Od jakiej chwili może żądać zapłaty odsetek świadczeniodawca, który udzielił świadczeń zdrowotnych w stanach nagłych i żąda zapłaty za ich udzielenie nie na podstawie umowy zawartej z płatnikiem świadczeń finansowanych ze środków publicznych?