Deweloper sprzedający lokal mieszkalny jak każdy sprzedawca odpowiada wobec nabywcy lokalu na podstawie rękojmi. Jednym z problemów jaki istnieje dla nabywców lokali mieszkalnych związanych z dochodzeniem ich uprawnień wobec dewelopera na podstawie rękojmi jest kwestia wykonania uprawnień z rękojmi jeżeli ujawnią się wady w nieruchomości wspólnej. Problem jaki się pojawia przy chodzeniu uprawnień z rękojmi wobec dewelopera sprowadza się do pytania kto jest uprawniony do dochodzenie wobec dewelopera roszczeń za wady nieruchomości wspólnej? A dokładnie na pytaniu czy uprawnieni do dochodzenia tych roszczeń są nabywcy lokali mieszkalnych czy też uprawniona jest wspólnota mieszkaniowa? Kwestia ta była przedmiotem kilku wypowiedzi Sądu Najwyższego, który uznał, że wspólnota mieszkaniowa nie jest legitymowana do dochodzenia od dewelopera roszczeń z rękojmi za wady powstałe w nieruchomości wspólnej.

Strony procesu, zarówno powód jak i pozwany, powołując się na jakiś fakt powinny ten fakt udowodnić (art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c). Jednym ze środków dowodowych, czyli to za pomocą czego dowodzimy, znanych kodeksowi postępowania cywilnego jest dowód z dokumentów. Najczęściej dokument ma postać papierową. W procesie dokument może być złożony jako : (i) oryginał dokumentu, (ii) kopia notarialna (iii) kopia poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w charakterze pełnomocnik radcy prawnego, adwokata, rzecznika patentowego lub radcę prokuratorii generalnej RP, (iv) kopia niepoświadczona (najczęściej kserokopia). Nie budzi zdziwienia, że trzy z wyżej wymienionych „form” dokumentów są skutecznym dowodem, czyli że na ich podstawie sąd uzna za wiarygodne twierdzenia o faktach strony powołującej się na ten dokument. Pewne zdziwienie budzi jednak to, że takim skutecznym dowodem może być też zwykła, niepoświadczona kopia (najczęściej kserokopie dokumentu).

Przedawnienie wierzytelności nie oznacza, że stała się ona dla wierzyciela bezużyteczna. Powszechne odczucie jest raczej takie, że przedawnioną wierzytelność można „wyrzucić do kosza” , bo nie ma ona żadnej wartości („nic nie może”). Jak wiadomo przedawniona wierzytelność nadal istnieje, tj. dłużnik nadal jest zobowiązany do spełnienia świadczenia (spełnienie świadczenie z przedawnionej wierzytelności nie jest świadczeniem bez podstawy prawnej). Skutek przedawnienia jest taki, że zobowiązanie staje się naturalne, czyli wierzyciel nie może dochodzić spełnienia świadczenia w drodze przymusu (jeżeli dłużnik podniesie zarzut przedawnienia). Jedną z istotnych wartości jakie zachowuje przedawniona wierzytelność jest to, że może ona zostać skutecznie przedstawione przez wierzyciela do potrącenia z wzajemną wierzytelnością tego dłużnika. Skutek tego potrącenia jest taki jak zawsze przy potrąceniu, czyli umorzenie obu wierzytelności do wysokości mniejszej z nich.

Podział rzeczy na oznaczone co do gatunku i oznaczone co do gatunku nie jest jak wiadomo tylko akademicki, bo łączy się z nim bardzo dużo konsekwencji. Jednym z takich ważkich i czytelnych przejawów tego rozróżnienia jest uregulowanie skutków zwłoki dłużnika w wydaniu wierzycielowi rzeczy oznaczonych co do gatunku. Uregulowanie to zawiera art. 479 kodeksu cywilnego jest ono czasem określane jako samopomoc wierzyciela. Wyjątkowość tego uregulowania polega na tym, że wierzyciel może nabyć rzeczy, które zobowiązany był mu wydać dłużnik na rachunek dłużnika. Niewątpliwą korzyścią dla wierzyciela jest to, że skrócony jest czas w jakim realny interes wierzyciela zostaje zaspokojony, a z chwilą nabycie rzeczy (czyli zaspokojenia realnego interesu wierzyciela) wierzyciel „nabywa” roszczenie odszkodowawcze o zwrot poniesionych wydatków na nabycie tych rzeczy. Nie jest to jedyne uprawnienie wierzyciela w razie żądać zapłaty wynagrodzenia za te rzeczy oraz żądać naprawienia szkody oraz realnego wykonania zobowiązania.