Postanowienie o sprostowaniu wyroku skarży się zażaleniem (art. 394 § 1 pkt 8) k.p.c. stanowi, że na postanowienie sądu pierwszej instancji o sprostowaniu wyroku przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji). Jak wiadomo sprostowanie wyroku polega na sprostowaniu oczywistych omyłek i błędów (art. 350 § 1 k.p.c.) i jak również wiadomo nie może prowadzić do takiej zmiany ‘merytorycznej’ treści orzeczenia, że w istocie będziemy mieli do czynienia z ‘nowym’ wyrokiem. Jeżeli sąd niewłaściwe zastosuje instytucję sprostowania wyroku i w rzeczywistości ten wyrok zmieni strona przekonana, że ma do czynienia z wyrokiem skarży te postanowienie, w jej przekonaniu będące wyrokiem, apelacją. I co dalej?

Art. 232 zd. 1 k.p.c. stanowi, że strony są zobowiązana (dosłownie: obowiązane) wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W orzecznictwie wykształcił się w zasadzie już jednolity pogląd, że ta norma prawna jest adresowana do stron postępowania cywilnego i nie może być przez to naruszona przez sąd. Jaki jest skutek takiej wykładni? Skutek jest taki, że strona postępowania cywilnego wnosząca środek zaskarżenia w postaci apelacji, zażalenie czy skargi kasacyjnej (w przypadku skargi kasacyjnej ta niedopuszczalność wynika też z zakazu kwestionowania ustalenia faktów i oceny dowodów) nie może formułować zarzutu oparte o twierdzeniu o naruszeniu przez sąd art. 232 k.p.c.

W myśl obecnie obowiązujących uregulowań (ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym) na stanowisku asystenta osoba nieposiadająca stopnia naukowego doktora i na stanowisku adiunkta osoba nieposiadające stopnia naukowego doktora habilitowanego mogą być zatrudniane przez okres określony w statutach uczelni wyższych, ale okres ten nie może być dłuższy niż osiem lat. To uregulowanie obowiązuje od dnia 01 października 2013r. W praktyce uczelnie, z powodu braku przepisów międzyczasowych, mają problem z tym jak obliczać dopuszczalne okresy zatrudnienia na powyższych stanowiskach osób nieposiadających w/w stopni naukowych, a dokładnie z tym jak traktować okres zatrudnienia tych osób przypadający przed dniem 01 października 2013r. Szczegóły dalej.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.). Podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej jest ta osoba, która tę działalność prowadzi. Podatnik nie ma możliwości w ramach „przejęcia działalności gospodarczej” doliczyć do własnych przychodów i kosztów przychodów i kosztów osoby, która poprzednio tę działalność prowadziła. Przekonała się o tym podatniczka, która w celu obliczenia swojego podatku chciała do swoich przychodów i kosztów doliczyć przychody i koszty męża.

Wolne od opodatkowania podatkiem do spadków i darowizn jest m.in. otrzymanie tytułem darowizny środków pieniężnych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę (art. 4a ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 28.07.1983r. o podatku od spadków i darowizn). Warunkiem skorzystania z tego zwolnienia jest to aby środki pieniężne zostały przekazane na rachunek płatniczy nabywcy lub inny jego rachunek niż płatniczy w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo – kredytowej albo zostały aby zostały przekazane przekazem pocztowym.
Organy podatkowe nie dopuszczają odstępstw od powyższego wymogu i odmawiają stosowania zwolnienia od podatku do darowizn jeżeli darowane pieniądze nie zostaną przekazana na pośrednictwem rachunku.